
Normalde hiç ama hiç huyum değildir. Ünlü biriyle fotoğraf çektirme özlemiyle yanıp tutuşmadım hiç. Galatasaraylı olmama sebep olan Tanju Çolak'la iki sohbet, sevmemi sağlayan Hakan Şükür'le de ayak üstü muhabbet yetmiştir. Herkesin bir idolü vardır. Benimki de Levent Özçelik. Henüz 7 yaşımdayken televizyon denen o zımbırtıyı çözmeye çalıştığımda, TRT'de
Spor Stüdyosu Pazar gecelerimi uykusuz bırakmama yetiyor da artıyordu. İşte 20 senelik hayranlıktır o günden bugüne gelen.
''Tanrı bizim almamızı istiyor aman Allah'ım!'' sözüdür beni benden alıp götüren. O arada biz büyüdük, zaman geçti, herşey bitti Leeds İstanbul'a
good bye dedi ama Levent ağabey hep TRT'deydi. Yıllardır spor medyasının içindeyim ama bugüne kadar tanışma fırsatım hiç olmamıştı. Nasıl olacaktı ki zaten? Ankara'daydı kendisi. Zordu karşılaşmak. Fakat bugün Galatasaray-Bursaspor maçını radyoya anlatmak için teee kalkmış Ankara'lardan gelmiş. E Ankara'dan abim gelmiş, ben de kaçırır mıyım bu fırsatı? Yaka bağır dağıtmışız biraz maçın heyecanından. Olsun varsın.Levent abi, iyi ki varsın...